بسم الله الرحمن الرحیم
آقا سلام!
آقا چند روز پیش عریضه ای پیدا کردم بین کاغذ های قدیمی ام...عریضه ای برای چهار -پنج سال پیش...
عینا مینویسم که شرح حال امروزم است...
امروز هفت صد و دوازدهمین جمعه ایست که تمام وجودم به سویتان کشیده می شود. خواسته یا ناخواسته، فهمیده یا نفهمیده ، هفت صد و دوازدهمین جمعه ایست که در جهانی زیستم که شما بین مردمش نبودید ...نه!...جهانی که مردمش شمارا نمی خواهند.شما که وگرنه هستید همیشه...
و من از زمانی که اندکی درک کردم عشق را ...و انتظار را، فهمیدم که تنها یکجاست که می توانم خود را به آن بسپارم و تنها یک نفر که پذیرای من است...تنها کسی که هروقت غمگین می شوم یا دلسرد یا بلاتکلیف یا ...می توانم به او پناه ببرم ...
به شما... که مطمئنم غصه هایم پیش رویتان خیلی بیش از آنچه فکر کنم کوچک محسوب می شود ...و این خود، تلنگری ست هربار...
آقا انگیزه ام از نوشتن این نامه ، دقیقا نوشتن حرف هایی ست که می دانید...شما که نگفته می دانید...چه رسد به آنکه بارها بارها و بارها عاجزانه پیش رویتان بر لب جاری شان کرده باشم .
آقا! چه می شود اگر گوشه نظری کنید بلکه آدم شوم کمی؟دیگر خودم هم از خودم بدم می آید...مگر یک انسان چقــــدر می تواند ضعیف باشد؟ضعیف الایمان...ضعیف احساس ...ضعیف النفس...
چه کنم آقا؟ نمی توانم! به تنهایی نمی توانم...نمی شود! چقدر سعی کنم و آخر هم باز هیچ تفاوتی نکنم؟ چند بار ؟
نمی دانم چندمین باریست که دست به دامانتان می شوم...انسان که نمی تواند "همه لحظه" هایش را بشمارد...
آقا ...
ادرکنی...
