سلام آقای من!امام خوبم!
شش روز مانده بود به نیمه شعبان 329.نامه ای نوشتید به نماینده آخرتان:
بسم الله الرحمن الرحیم *
ای علی بن محمد سمری! خداوند در سوگ فقدان تو پاداشی بزرگ به برادرانت عطا کند. تو تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت. کارهایت را مرتب کن و هیچ کس را به جانشینی خود مگمار. دوران غیبت کامل فرا رسیده‌است و من جز با اجازه خداوند متعال ظهور نخواهم کرد و ظهور من پس از گذشت مدتی طولانی و قساوت دلها و پر شدن زمین از ستم خواهد بود. افرادی نزد شیعیان من مدّعی مشاهده من خواهند شد.آگاه باشید که هر کس پیش از خروج سفیانی وصیحه آسمانی چنین ادعایی بکند، دروغگو و افترا زننده‌است و هیچ حرکت و نیرویی جز به خداوند عظیم نیست.
همان طور که به ابن محمد سمری خبر داده بودید،نیمه شعبان بود که وفات کرد واینجا بود که شروع شد دوران سختی امت،سختی امت با ندیدن شما.هرچه گفته بودید همانطور شد.حالا من در زمان غیبت کامل نفس می کشم.در انتظار طلوع کامل خورشید.
-----------------------------------
*بسم الله الرحمن الرحیم، یا علی بن محمد السمری! اعظم الله اجر اخوانک فیک، فانک میت ما بینک و بین سته ایام، فاجمع أمرک و لا توصل الی أحد فیقوم مقامک بعد وفاتک فقد وقعت الغیبه التامه فلا ظهور إلا بعد إذن الله (تعالی ذکره) و ذلک بعد طول الأمد و قسوه القلوب و امتلاء الارض جوراً و سیأتی لشیعتی من یدّعی المشاهده، ألا فمن ادّعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهو کذاب مفتری و لاحول و لاقوه بالله العلی العظیم.
بحار الانوار جلد 51 صفحه 361
